شعله ی بی ایمان

باز در بسته و دل خسته و جان ویران شد
باز دلبسته ی دلخسته ی بی سامان شد

باز هر ثانیه هر ثانیه را پرسید و
باز چشمان من و ثانیه ها گریان شد

باز گلبوسه ی بی بوسه ی بی تقدیر و
باز هم شعله ی جانانه ی پر طغیان شد

باز هم دوری و مجبوری و این دشواری
باز وصل من و تو قاعده ی پایان شد

باز هم با غم و با ماتم و با شیدایی
سوخت جان من وخاموش ازین طوفان شد

باز هر روز و شبم سوز و تبم شد اما
عشق تو روح به جان من بی جانان شد

دور از دست تو و مست تو بودم اما
این همه بی خبری لکه ی این دامان شد

رفتی و رفت دلم رفت ز جانم جانم
شعله در معبد دل سوخت که بی ایمان شد