می دانی آرام جان_ بزرگترین جرم این دنیا چیست ؟ عشق است .

می دانی آرام جان
 بزرگ ترین جرم این دنیا چیست ؟ عشق است .
که باید آن را در پستوها 
پنهان کرد.
  معاشقه های قلم و غم های عشق

به قلم - روح انگیز ( فرح ) امیدی - شیراز

___و اما 
در روز و شب های
بسی دور و درازم

مسیرهای پر آشوب و متلا طمی 
را طی کرده ام.
شده ام 
رودخانه ای پر خروش و سیال. __
 می سوزم 
به سان ِ اسپندی روی آتش 

___
 
به بهانه ای 
ترا شمعی می بینم 
که به آتش بکشم 
پر و بال خود را .
و هر دم به دم
به جوش و خروشی
به غریدن آماده ام _

سنگی را انداخته ی بسویم .  

چه ها کرده ای ؟!
تو 
به حال و روزم
که کرده ای زیر ورو 
تمامی ِ وجود گدازتر 
از آتشفشانم
و 
نگفتی 
تو جرمم 
به جز حرمت و حیا
چه بود ؟!
___
که بارها. سختی ها را. صبوری کرده ام و
ته نشین بستر پر از آرامشم کرده ام .
__
راستی 
نبودی مدتی 
سرت به نا کجا آباد گرم بود؟؟
که حتی سراغی نگرفتی ؟
از چشمانِ منتظر بر درم ؟
؟_____

حالا 
دوباره نه یکبار
به 
درازای
هزار هزار هزار 
داستان 
سر از آزار و عشقبازی با عشق 
چرا
سردر آورده ای ؟!
___
فراموشت نکرده ام 
شده ام برکه ای 
که با اشاره ی 
سر انگشتانِ بی رحم و  
آزمون گر تو 

زیر و رو می شوم 
بالا و پایین می پرم 
در آرزوی نگاه های 
گریزان تو
آن خنده های زیر زیر کانه ی تو .

____
اما 
نیستم ؟ در آرزوی دیدار مجدد دنیای بی تو

__
جیغ نزن ای طفلکم 
هیاهو نکن عشقکم 
بیش از این 
تو اگر خواهی رشد 
خواهی رسید 
در گمناهی به اوج. __

مبادا 
بروی 
به در و محفل این و آن 
یا بگیری بهره ای از ادعاهای پوچ این و آن
؟____
این خط و این نشان 
که تو.   عشقی.  عشق 
__

وابسته نشوی 
به دنیای آدم ها
ای دلبرکم 
که دنیایی پوچِ اینترنتی یست 
که ندارند در خلوت خود 
هیچ آرامشی

__
زخم هایشان عجیب عمیق 
لبخند های دروغین 
و نقاب های رنگین بر صورت
سختی ها و مصایب ها شون
تمام ناشدنی و گیج تر
ز دل شید ا و بی پروای تو
_
و خدا نکند 
کس
از سر تنهایی 
پناه ببرند!

به نا امن ترین آغوش های دنیوی
و گاهی 
تن بشویند در لذتی نا مطمین و تابو های. پر کلاغی 
سیاه تر از ذغالی 

و گازی بر درختانِ
سیب های نارس جهنمی

و مقدار زیادی تحملِ
ز.    ن.      د.   گ.  ی
یعنی همین 
روز مرگی های 
خواب ها 
خوشی های بی عشق _

__

تو از جنس پری تو 
یک پرداخته ی عطر آگینی تو 
رویای افسانه ای 
شمیم سرکشِ 
نسیم های صبح سحری
زمزمه های عاشقانه ی شبی
_
نمی دانم گلم 
چرا عبرت نمی گیریم 
ز اوضاع وخیمِ
این دنیای مکروه ی هزار چهره
تلنگر هم فایده ای ندارد ،
نتیجه ای نه 
ندارد .
بر این مرده ی در حال احتضار  و متعفن در مرداب های 
خالی از نیلوفرهای صورتی عشق.
__
تنم می سوزد در تب
هذیان ولم نمی کند .
از این بغرنج های بی حاصل 
باد خزان می پیچد 
در سرم 
از این دخمه های موش کور 
خورشید سرد 
لگد بر این زمین یخ .
___
خدایا 
چرا هیزمی نمی سوزد؟
گر نمی گیرد 
در بساط نان خانه ای
____
انگار 
مروت و مردانگی 
رخت بسته از این زندگی .

____
آرام باش 
ای عشق 
که می گذارد 
این روزهای سخت و زجرآورِ
رسوا گر هر چه 
عشقِ و خوبی .____

روزی می آید 
که از آسمان 
به تعداد قطرات چشمت
ستاره می چینی و
و به خانه ی دلت می بری .
_
اشک نریز 
که نزدیک است 
بارش زود هنگام قهقه های زندگی .
که عشق تکیه کردن بر شانهِ
نا مطمین نیست . 
لبخندی مشترک بین 
تمام لحظات خوش زندگیست.

____
نوشته ی - روح انگیز ( فرح ) امیدی _ شیراز 

_می دانی آرام جان 
بالاترین جرم این دنیا 
چیست ؟ 
عشق است 
که باید  از چشم همه پنهان کرد_
نوشته ی - روح انگیز ( فرح ) امیدی - شیراز
آدینه - 18 / بهمن ماه / 1398
1398/ 11/18