خانه ی احسان

« خانه ي احسان »
از  آتش  عشق  تو  ،كي  سوزد دل ديوانه ام          
 تا بر  فراز كوي  تو،مي باشد اين كاشانه ام
اي ياور صاحب دلان،دل را سپردم دست تو         
 تا مطمئن باشم زِ دل،كي با تو من بيگانه ام
اي آنكه نتوانم زِ تو يك ذره من دوري كنم          
 از  نعمت  بازار   تو ، پُـر  مي شود  پيمانه ام
از خانه ي احسان تو،بيرون نباشد هيچ كس          
 من از تو بودم از  ازل،من سائل2 اين خانه ام
از خود ندارم خانه اي،جز در حصار3امن تو         
 كو منزل و كاشانه ام ، كو خانه ي ويرانه ام
آن خانه ي احسان تو ،جاويديس از بهر من           
بيرون نخواهم رفت از آن،آخر مگر ديوانه ام
هرعاشق و معشوقي ،بيناً جمال و حُسن هم           
من كي جمالت ديده ام،با تو مگر  بيگانه ام
آخر حسن عشقت  چرا در خود سري است          
 شرمي  بـبايد كردمي،زين صحبت مستانه ام
***
  2- گدا                 3- دژ – ديوار