؟؟؟؟

شعرت اول:

____________________________

گفتی به من آن عشقِ بزرگت زِ سراب است
افسانه یِ افسونِ تو از ریشه، عذاب است

فریاد زدم که ای گُلِ نسرینِ نخستین:
غمنامه یِ غمگینِ من از سمتِ جناب است

شیرینِ  مَنی یا که در آن بیشه یِ فرهاد :
خونابِه، به کام است و دلِ تیشه،خراب است؟

تا کی به خودم بگویَم اقبالِ من هستی؟
وقتی که دلم در عطشِ غُصه یِ آب است

من تشنه یِ  دیدارِ تو و چشمه یِ نابَم
در پیشِ تو آیا سخن از تُنگِ شراب است؟

بیدار که گشتم  همه تصویرِ تو دیدم
تو پیشِ منی یا"گُلِ من"،خیالِ خواب است؟

ای عشق،بگو چیست که دائم بَرَم هستی
یا شایعه و گیسِ تو و قصه یِ تاب است؟

تابیدن و رقصیدن و لغزیدنِ گیسو
در دادگَهِ عشق،خودَش،حَکمِ صواب است

____________________________

شعرِ دوم:

 

منم پویان و ناپیدا
زِ استثنایِ فرداها
سرِ ترس و توحش
یا قیامی بی فروغ از مهربانی ها
زنی آبستنِ نوزاییِ خویش است
دو مردِ جنگلی آورده اند اینک:
نمادِ سالیانِ مردی و مردانگیشان را
فتاده اسلحه
لیکن
زِ شهرِ همهمه:
بُردند
دو سیب از تلخیِ افیونیِ تاریخِ باور را
خیابان بود و تنهایی
زمان یک مرحله درد و زمین تسلیمِ نازایی
زنی آبستنِ تنهاییِ خویشی
میانِ شرطهایِ مردِ همسایه
تو گویی قصه یِ نوح است
و
سیل
و
غرقِ دنیایِ کِرَکْ
یا
بَنگ و بینگ و
نسلهایِ سرد و افسرده
فتاده اسلحه با چهره ای رنجور و پژمرده
خدایِ ایلیاتیهایِ آبستن
زمینش یک سطوحِ جنگِ نااِستا
همین است رمزِ کالِ قرمزِ گلهایِ پوسیده:
سزایِ مرگِ قابیل
و
ندایِ شرمِ مریم ها

___________________________

عیسی نصراللهی