باغ

دل من یک باغست 
که در آن عشق و محبت جاریست
و در ان مهر و صفا
چون درختان بلند 
سایه دارد همه جا
وه چه لذت دارد
همگان در دل من شادانند
همگی خندانند
چون که امید بتابد شب و روز
و زمینش صافست
و محبت برود تا آخر
بی نهایت بودش چون مقصود
دل من قدر جهان جا دارد
بهر هر کس که شناسم یا نه
بهر هر کس که مرا دوست بدارد یا نه
خاص آنکس که مرا دشمن بود
و مرا زهر سخن داده و مجروح نمود
دل من جا دارد
دل من میگوید 
آدمیت زیباست
وضمیر همه انسان به مثال آبست
که زسر چشمه زلال و صافست
وحسد، کینه و نفرت کدرش بنماید
چه بسی بوی تعفن دارد
لیک هرلحظه که جان و نفسش حق گردد
گوهر ناب شود این مرداب
و همینست طریق به صواب

مرجان آزرم نوایی