سلام ای موسی

از این ستمکاری نمی شوند کسل
نمی خورند زمین نمی روند به گل
خیالتان راحت خزان به دوش کشان
ز خون و خونابه نمی شوند خجل
بهار می آید درخت امیدم
به بار می آیی ز ریشه های دل
به شرم نعنا ها عرق عرق خوردند
تمام شد چایی که میزدند به هل
تکیده شالوده به آب آلوده
امان از آن محصول که میکنند حاصل
سلام ای موسی بیا و بنگر خود
که قوم جهل این شب چه کرده اند چهل
نه نای رفتن هست نه قابل ماندن
رسیده این دوران به مای ناقابل
ز حق چو میگوید به حق نمی پوید
به حقه می پوشد لباس حق باطل
عجب که نادانان به کار مشغولند
و عجب که دانایان فتاده اند عاطل
نهفته دار ای دل نوای صادق را
چنان که مروارید نهفته در حائل