طغيان

ز طغیان درون حــــــــالت پـریشان

گاه افسرده و گـــــــاهت پـشیمان

گاه خندان و رقصان همچو مستان

گاه حـــــاضر به جمع بت پـرستان

گاه پـــاکی چو آب چشمه ساران

گاه لایــــــــــق به حد آن گلستان

چرا اینگونه آخـــــر ای چو مستان

چرا هستی به گــــرد بت پرستان

بیا داخل شو تـــــو بر جمع یــاران

بیا غافل شو تـــــو از جمع خواران

بیا سویم بیا جویــــــــــای سامان

بیا سویم بیا مشتـــــــــاق رحمان

بیا سویم بیا پــــــــــــــای شتابان

بیا تا بشکفد گـــ‌‌ـــــل در گلستان