لحظه ای را بی اراده

لحظه ای را بی اراده به تو اندیشیدم
و در آن وقت همه ی من به تکاپوی زمان افتاد و فکر بی پرده و بی جامه ی من ، فارغ از بغض تمام لحظه های بد و بی نام و نشان و سرد و بی روح ، پر شد از گرم نگاهت ، پر شد از صوت ملائک گونه ای که فقط از معجزه ی دست خدا می آمد . پس سپاس از آن خدایی که فرستاد مَلِکش را تا که باشد مرهمی بر دل بیمار و شکسته ، بسیار بر تو و بر خالق تو دست مریزاد که جهانم به فدای تو و آنکس که تو را خلق نموده