گوشه‌ی زندگی

جنگ که در همسایگی ما رسید
و روی دهکده را با خون شُست
مادر به گل نیلوفر، صبحانه تعارف می‌کرد:
ریحان، پنیر و آواز جیرجیرک تازه.

روی سجاده‌ی سرخ،
گوشه‌ی زندگی،
بوی پرواز و پریدن حس می‌شد
نیم صدایی از چلچله و اردک تنبل هم بود
لب حوض،
آب، نقاشیِ مرغ آمین، در حال کشیدن بود
رنگش از بالِ پروانه‌ی دوست گرفت
اینکه زیبا بشود
کمی از بوق سگ، هم‌چنان قاتی کرد
کنار آن میوه‌ی کال که عبادت می‌کرد
لیلا خنده‌ی مسخره‌ی زد
و با دستان ظریفش 
به کمربند جارو که لب پنجره بازی می‌کرد
نظمی خاصی داد

کودکان دهکده تکه‌ نانِ تشویش را 
لب و دندان زدند
و سختی‌اش را در کله پاچه پدر، حل می‌کردند

توله‌‌سگ‌های ضعیف روی قبران قدیم 
خدا را وحشیانه دنبال کردند
گلوله، هم‌چنان می‌رقصید
آسمان زیبا و زیباتر می‌شد
در باغ، درختِ چنار، سجده‌ی ندامت کرد
شاید از قدِ بلندش ‌شرمید.
 روح الله سروش