اردیبهشت

بهار می‌آید 
اردیبهشت همین سال
به دیدارت میایم
زیر سایه‌ی کاج بلند تنهائی 
بوسه خواهم زد 
چشم‌های مست تو را  

اردیبهشت همین سال 
زیر دانه‌های باران بنفشه
در آغوش خواهم گرفت 
دردهای کهنه‌ی گریستن را 
و رفو خواهم کرد 
فاصله‌ی دو انسان عاشق را 
که سخت در هوای به هم رسیدن اند 
عطر ستاره‌ها را قرض می‌گیرم 
خوشبو می‌کنم 
تمام گل‌ها را
و بعد
 از خون فرشته‌ها 
رنگ می‌زنم 
دشت و دمن را 
کوه را 
و باران را 
ارغوان را 
همه را زیر پای تو دعوت می‌کنم 

اردیبهشت همین سال 
زیر سایه‌ی کاج بلند تنهائی
قدم خواهیم زد سال‌های با تو نبودن را 
دلتنگی "مرغان آواره" را 
مهاجرت را با تو خواهم سرود
درد معاصر را آویزه‌ی گیسوان خاکستری‌ام 
هدیه خواهم کرد
 
ای خوبم! 
اردیبهشت همین سال 
به یاد خواهم آورد 
که فراموشت نکرده‌ام 
به یاد خواهم آورد
که یک بهار را دویده‌ام 
 تا در صدای کبوتران سیگاری آتش بگیرم
یک بهار را دویده‌ام 
تا رنگ روسری ترا به یاد بیاورم
و گل‌ها را که خواهران زیبائی تو اند
یادت باشد، مرا بکاری 
مرا بکاری آنجا 
در سایه‌‌ی آن کاج بلند تنهائی
در خطوط یادگاری که هر سپیده قد می‌کشند 
مرا بکار
تا سبز شوم در تن عریان یک درخت 
و در زایش ناطور دشت 
به یاد بیاورم عطر دست‌های مقدس‌ات را
مرا بکار  
تا همیشه به یاد بیاورم
وطنم را   
آبتین سروش