سحر به قامتِ سَروِ سَمااذان برخیز
به احترامِ صَبای رُخَت وَزان برخیز
به شوکتِ نَفَسِ حقِ مُرغِ عشق و سار
به تابشِ دلِ خورشیدِ کهکشان برخیز
شب از پیِ تو شود روز وُ روز به دنبالت
به کسبِ دیده نواز اِعجازِ آسمان برخیز
دوباره زنده شدی از عَطای نَفحه ی رَب
برای شُکرِ تولّد در این جهان برخیز
بلندشو تو خودِ عشقی و صَفای آن
برای خلقِ محبّت به دستِ جان برخیز
شمرد دَه انگُشتی عقل و هیچ نتوانست...
چه بود حکمتِ هستی ؟ به عشقِ آن برخیز
به حس ِ غایتِ بی نهایتِ یزدان
به لمسِ ماهیتِ درکِ بیکران برخیز
که عطرِ عَنبر وُ عود وُ زِ طَیبِ مُشکِ وجود
رسی به اوج ، بی مَکثِ نردبان برخیز ⚘
⚘
آموختم از تو که مهربان باشم
دربند نه هرگز ، همیشه جان باشم
روحم ز خدا گوید وُ هستی م بهشت
حتی اگر آتشی پریشان باشم ⚘
⚘
اسفند دلی ست
که صَعوه سان
تا اوجِ آسمانِ فراق
می پَرَد
بال هایَش
در بارقه ی آتشِ عشق
چونان چَموشی ِ شَبدیز
بالا و پایین می تپد
وَ بر مَجمَرِ هستی
شعرِ " ناشکیبِ شرر " را
تب آهنگِ " هفت شهرِ موتکفات "
آب می گوید .....
آب می سُرایَد ..... ⚘
⚘استادعزیزم تولدت مبارک⚘
طاهره حسین زاده