روی پلک پنجره

وقتی شانه های شب
کنار هر دیواری
تکیه می زد
وقتی سایه ی دیوارها
روی پلک پنجره ها
سنگینی می کرد
دیوارهایی که
پر از آجرهای جدایی بود
دلم را
از سکوت تو
پُر...
و ازین دیوارهای
سخت و بی روح
پنجره ای
رو به آسمانت
باز می کردم
پنجره ای
تا عمق باتو بودن
من
اکنون
از میان خاطراتِ
هنوز خیسِ
همان پنجره
به تو می نگرم
اگر چه
دستان شب
دامن آسمان را
چنگ می زند
اما می دانم
صبح نزدیک است