پادگان شخصی ارامش

ساختمان تنهایی ام را میسازم
شعله سوزان شمعی پروانه وار محیط را اشکار میکند
جای دستی بر پنجره
در ایینه حضورش مجسم میشود
نقش انگشتان رنگی بر اسمان
شعر تنهایی دوستان لا به لای ترک های دیوار
کنار شومینه قدیمی
چشمانم دوخته به کلیدی که میرقصد و در باز میشود
نور آشنا دلگرمی ای در اشیان وجودم ساخت
چهره سفید امیخته با دود
رو به رویم امد و روحم را مکید
ازاد از قفس تن پرواز کردم