بامن بمــــــان

سلام و عرض ارادت جناب مسعود میناآباد گرانقدر،
شعر زیباتون در کنار تقاضای نقد، موجب تحریر این چند خط ناقابل شد که تقدیم می کنم:
با غزلی عاشقانه روبرو هستیم که شاعر احساس خودش رو تماما بیان کرده. این البته بیانگر احساس قوی شاعر هست ولی در عین حال شعر رو به سمت نظم برده و به عبارتی چیز زیادی برای کشف مخاطب باقی نذاشته. البته تصاویر شاعرانه ی متعددی در این شعر دیده می شه ولی اکثرا تکراریه. تصاویری مانند:
باغ و گلستانم تویی - روحم تویی، جانم تویی - نیلوفری و نسترن - شیرین تر از طعم عسل و ...
این ترکیبات بارها و بارها در اشعار بزرگان ادبیات فارسی به کار گرفته شده و تکرار مجدد اونها (مخصوصا بدون تصویرسازی جدید) لطف چندانی برای خواننده مشکل پسند امروزی نداره. البته حضور ترکیبات دیالکتیکی مثل: "هرچندپاییزم بیا از من گل رنگین بچین" به غنای این سروده ی دلنشین، افزوده.
در مصرع "گاهی برقصان و گهی بنواز به آواز حزین" واژه ی "بنواز" یک هجا اضافه داره که با توانایی شاعر ارجمند به راحتی قابل مرتفع شدنه. مقطع غزل هم بسیار زیباست. وقتی که شاعر پس از اونهمه درد دل و بیان احساسات، به طور ضمنی یادآور میشه که خواسته ای ازت ندارم و فقط اینکه "گفتم بدانی و ....... همین !"، درد آور و در عین حال روحنوازه.
در مجموع سروده ای ناب بود و به همین جهت این چند نکته ی ناچیز رو عرض کردم به امید اینکه به شاعر گرامی کمک کنه،
در پناه خداوند