من ستاره اش بودم

شاعري ديدم

سكوت عظمتش بود

نگاهش جريان علف را به
لحظه ها ميداد

لحظه هاي مانده از بي حوصله گي

     در امتدادنگاهش
 خواستنم را به ابرها مي سپرد ، شايد بارور هوايش بشوم
 
جمع  انگشتانش پراز لمس
وبهانه هايش مبهم

سيب مي خواست براي پرتاب در ناباورانه هاي بودن

و من ستاره اش بودم

چقدر دنباله دار

و دنباله ام كشيده مي شد براي قلبي كه اين روزها تمام زندگي ام شده است

هنوز ايستاده بود
سيگار به سيگار
تن به خاكسترش داده و هضم مي شدم
 دودخانه ي مهرباني اش
براي سخت هاي تكراري ام
 دلم مي گرفت
    براي تنهايي اش

خواب هاي مرمري مي ديدم
دوست داشتم
باطن مرا بچسباند به خوانش شاملويي اش

دوست داشتم هميشه سبز باشد

چه سبز مي پژمرد!

و نمي دانست تمام من را شايد هر روز پاي اسمش ببيند

و نمي دانست قلب كوچك من براي آيينه اش شكست