حقیقت انکار نا پذیر

 این ها شعر نیستند،  قصه می گویم،
 تا خستگی هایم  را خواب  کنم
 این ها وا گویه نیست   
 حرف های من پا جوش سخن این و آن  نیست
تصویر  به ستوه آمده ی فریاد ،
خروش  نهفته  ی دل است، این کلمات
 
پشت دیوار سینه ام یک نفر زندانیست
 چقدر سخت است، روزنه ای برای برون رفت  آه نیست
 اگر چه با شکوه ،
 چقدر بی روح است و خسته کننده
 خانه ای که تنها سقف و ستون دارد
 
 حرف ها بی ربط نیست
   سنگینی، گوش هایت را رها نمی کند
 بیدار شدن  بدون مسئله نیست
  همیشه بار فهم،دشواری است
 
کاش نمی فهمید ،کاش نمی دید،
کاش  سوختن را حس نمی کرد
 این خاک اجیر شده
 
 اینجا کسی نمی خواهد ستون باشد
همه می خواهند سقف باشند
چه منظره ِی دل گیری
چه  خواهش عجیبی
 
کاش می فهمیدم
 پشت خنده هایت کدام دشمن در کمین است
 سر نوشت را باید از سر نوشت
  اما کو سری  سر نوشت  ساز؟
 به کدام دارو  دردها را حواله دهم که درد آور تر نباشد
 به کدام  پزشک مراجعه کنم  که مریض نباشد
 
 هوسها ، عشق ها را خنثی  کرده اند
 همه جا لذت های  زود گذر  خیمه  زده اند
 راه عصمت را روسپی ها بسته اند
  بگذریم ،
 بد بین نیستم ، حقیقت انکار نا پذیر است