جبر

پشت چراغ قرمز

گلها در دستش و نگاهش

ساعت را می پایید

وداروخانه ای را

گلها اخرین امیدش

برای چرک کف دستی که هیچگاه دستهای کوچکش را نیالود

به پرپر شدن می رود

و داروهایی که

در گروی تمام نداشته هایش .

...

کسی که زبان نگاه را می داند

می اید

نگرانی را از آینه زلال چشمهایش می خواند

و دستهای دخترک  را پر می کند از امید

امیدی که در د مادرش را

پاسخ بود

 خوشحالی چه ساده مهمان دلش میشود.

مثل این که دنیا را داشته باشد.

ولی مادر از شرم

توان نگاه کردن به معصومیت او را ندارد

 و این دردش را دارویی درمان نمی کند.......