امید من

با امیدت زنده بودم          یک زمان

چون تو رفتی زنده من کی بی گمان

کاش من هم مرده بودم  ،بهتر است

از جدا گشتن ز تو  ،   آسانتر است

پس بدان  ، ای مهر تو در جان من

بر طرف کی می شود ،  اشکان من

من برایت در خودم  ،     دارم امید

نقش بر آبش تو کردی ،   دل رمید

آنچنان بی کس شدم ، دور از تو ام

دل بریدم  ،   از جهان هم از خودم

زندگی سخت است و دنیا ،  در گذر

قلب خود دادم به تو ،  بعد از جگر

شکوه کردم ،    زین فلک بدبختیم

از جفای قلب تو     ،    از سختیم

صاحب ناز و کرشمه  ،    مهتری

شد متاعم بر زمین ،   بی مشتری

کر خریدارم تو باشی  ،    بهتری

منتظر هستم    که شاید     بخری