هللویا

تو با همه ی لیلیهای دور،،، 
با همه ی شعرهای شور
با امید ارغوانی اقاقیهای وحشی دشت
خویشاوندی

"شوریده سران، از سر خورشید گذشتند*"
و شبرا
به سراب اندوه صله بخشیدند
تو! 
 به شیهه ی افراهای صامت جنگل،
به ستاک  سرد شرابی ماه،
به تحریر لبان خسته ی من نزدیکی
تو از آخرین ستاره ی شیرین سحر می آیی
و  دجله را به دهی  دوداندود و دنج  ، گره میزنی
ردای رنگین عرفانیت
پر میکند،

خالی خیال انگیز نخلستانهارا
... 
خموش و عصیانزده، 
از تو مینویسم
بی آنکه نگونسار مشرقی، با من سخن گفته باشد
از تو مینویسم وُ زنده میشوم
در تسلسل مرگهای تیره ی تقدیر..
آه
.
.
.

_ زبانه ی آتش را، گرمایی نیست
قلب مرا، چکامه ای نیست
آسمان را، رازی نیست_
که تو خواهی آمد
دیریست، یارا
تو با این مفتون سردرگریبان گنگ،
خویشاوندی..


"*:به وام از شادروان  سید مرتضی روحانی "