کرشمه

در سکوت روزگار و گردش چرخ زمان 

خود ستایی را فدای گفتگویی کرده ام

با  همه  نا مهربانان  مهربانی کرده ام

هر کلاف زندگی را  تار مویی کرده ام

شب به شب در حسرت مهتاب و ماه

هر  نگاه روشنی را در پتویی کرده ام

لذت بخشیدن هر بوسه را بی اختیار

هم ردیف  ارزنی  بی آبرویی کرده ام

 التماس کردم برای لحضه های ماندگار

گریه های آن شبم را  آشنا از یاد برد

ماندم و زانو زدم ،او نگاهی کرد و رفت

باد پاییزی  وزید ،  عاشقی  را  باد برد

آنقدر مانند تو ،  شاد و خندان   آمدند

شاعری  را در غزل هایم هوایی کرده اند

دست دوستیها  تکان  خورد  و گذشت

ساز رفتن کوک شد خود نمایی کرده اند

در  پناه  آرزو ، رنج  دوران  شد   نصیب

مرغ عشقم پر کشید بی خبر در باد  رفت

این همه بی خوابی ودرد و سکوت و انتظار

 با  حضور آن رقیب ، نا گهان از یاد رفت

قلب سرخابی به درد عاشقی بیمار شد

با هزاران وعده ها، تجربه  تکرار  شد

او که دیگر فرصت چیدن    نداشت

 هر چه او دیوارکرد ، عاقبت آوار شد.