محبوب من

آمدنت را دوست دارم
ماندن و رفتن‌ات را
«وقتی با درودی به خانه میایی 
و با بدرودی خانه را ترک می‌کنی»°
من شبانه با یک بغل دلتنگی
شریان هایم را 
برایت شعر می‌سازم
و در لنگرِ بادِ که در موهای تو می‌خوابد
خسته‌گی تاریخ را تُف می‌اندازم
شبانه سنجاقکی از تندیس بودا می دزدم 
و در پیشانی بلندِ تو می‌آویزم
تو در برهوت‌های من زنده‌ای 
 و در پرده‌های نمایش زندگی 
با پای لنگیِ ساعت شماطه‌دار می‌رقصی 
تو در اشک‌های یک شب تنها‌ای
 و در تازگیِ نسیم
تو در آواز ریزش باران لمس می‌شوی
من در نبض زمان زیسته ام
در خون شاهرک فانوس‌های دریایی
در آبی ترین پنجره‌ی غربت
که رو به لبخند تو باز می‌شود
من پشت گلِ آفتاب زنده‌ام
پشت چند سبد گیاهِ خیال
گام‌هایم در سراشیبِ تند زندگی نمی‌لرزد
 مردنم آسان نیست
مردنم مرگِ خورشیدِ پشت نیزار تجلی‌ست
مردنم قتلِ هزاران گیاهِ تازه‌یست در ابر
مردنم شاید
پای چوبه‌ی داریست
که در آن آواز دریاها را اعدام می‌کنند
محبوب من!
نگران نباش
من آمدنت را دوست دارم
ماندن و رفتن‌ات را
وقتی با درودی به خانه میایی
و با بدرودی خانه را ترک می‌کنی.

°احمد شاملو