امید واهی

دلم آشوب و حیرانم، ندانم 
چرا یه لحظه هم یک جا نمانم
که از اول مرا این قصه غم بود
 نصیبم از خوشی یک  آه و دم بود
بسان روح سرگردانم انگار
َو از افکار شوریده تلنبار
نمی بینم  کسی را یار باشد
یکی درگفتن ورفتار  باشد
همه سر درگریبانند و خاموش
وفاداری و یکرنگی  فراموش
فقط شب از پی شبهای تاریک
میان کوچه های تنگ و باریک 
به یک  امید واهی  زنده هستیم
نشستیم و نشستیم و نشستیم