آسـمان بے چراغ مے شـود
نبـض آسمـان بیشتر و بیشتـر مے شود
گویـے دل خدا گرفـتـہ اسـت
انگـار خدایـم مے گـِریـد
کمـے بعد ابـرهـا زمیـن گیـر مے شـونـد
اشـڪ هـای بے کران آسمـانم مے بارد
مے بارد بـہ روی دریـای تشـنـہ...
دریـای تشـنـہ پـراز آشوب مے شود
دیگر خورشید بـہ او نمی تـابـد
دیگر ستـاره ای بہ او چشمڪ نمے زند
تنہـا دریـاسـت کـہ مجبور اسـت بارش قطره قطره ، قطره های بـاران را ببیـند
از خودخواهـے آسمـانم گـِلـہ دارم
برای خود دریـایـے بی کران ساختـہ کـہ تمام درد هایـش را در آن مے ریزد
دریـایـے مملو از قطره هـا...
امـا من چـہ؟؟
جز دلـے تنہـا چـہ دارم!
دلـے کـه با تکـه حـرف هـای دیـگران مے گیرد پر مے شود تـا فرو ریزد
فرو کـہ مے ریزد
چشمـانـم را آب مے کنـد
بـہ جایـے مے رسم کـہ دیگـر ، صدایـم خفــہ
، فکـرم مخشـوشـ
و گوش هایـم از هـق هـق گریـہ و نالـہ کـر مے شود
آرامشـم بـے اراده رهـایـم مے کنـد
و مـن از خـود بـے خود شده ام رهـا شده ام
ای کاش من هـم مثل آسمان دریـایـے داشتـم
اای کـاااش
زیبا بود