سکسکه

این آبی عشق ِ رنگ پریده ی

 نخ نما

پوست ماه هم خرابتر از همیشه

چال گونه اش را اشک پر کرده

ماهیهای حوضچه مادرجان نیز

عاشق نمی شوند

حتی

اینجا یک دست هم صدا دارد

غمباد سنفونی امواج

پشت هم

فالشترین ملودی را نثار

این رابطه،

این قصه ی تکراری می کنند

و من

مرثیه خوان می شوم

در ظلمتی بی پایان

می ترسم باز از فراموشی

از این تکرار خاموشی

می فهمی ام؟!

می ترسم