سرطان

بلندگوها

این صداهای پیچیده در من
عذابم میدهند
کاش سکوت حاکم می شد
وقتی خون
راه گم کرده است در لوله ها
و این اشباح شیمیایی
در آرزوهای غرق در پوسیدگیم
ذوب می کنند وجودم را

این سپید پوشان
برای رهایی من هستند؟!
یا برای یادآوری دردم؟!
وقتی تمام من جمع شده است
در این سلول چرکین
در این رگهای خون انباشته
دگر چه فرقی میکند
کجا باشی
روی تخت
یا زیر آن بید مجنون
که عطر تو دارد

ساعت سه و شصت دقیقه بعد از ظهر
و بازهم بلند...گوها
وقت تمام شد و
من
هنوز نگاهت را جستجو میکنم
در واپسین لحظات امیدواری
حس پرواز میگیرد تمام وجودم
در نگاه خیال برانگیز تو
نگاهم کن از پشت شیشه
نگاهم کن...!