صید

چرا صيد دلم كردي برو سوداگر گردون

كه اشك ديده گرديده ، زغم افزون تر از جيحون

نداند چون دل ساده ، خدا را قدر آزادي

همان به از غم هجران ، شود چون غنچه دل ، پرخون

شهره شهر

شهره شهر منم اینهمه افسانه منم

دل شوریده و دیوانه در این خانه منم

کنج بیغوله اسیرم منو آواره به دشت

زین سبب ماه شبم ساکن ویرانه منم

بيقراري

سالهاي بيقراري اشكهاي اين دلم

هر شبي راتا سپيده هاي هاي اين دلم

از غم داغ فراقش سوخت آخر همچو شمع

عشق زد آخر شرر هر جاي جاي اين دلم