رامشگران زمستانی

نبض ژانویه در غربت صدایت خانه داشت،
 کولی ها  آواز میخواندند
و خنده های فولکلور در رنگهای پیراهنشان پنهان بود
 ،
 دستم را فشردی،
، درد کهنه ای در انگشتانم پیچید
شراب داغ لبهایت
زیر چتر آبیم گم شد
عطر ترنج و تنکا، از اندام وحشیم سر رفت
در تالار مارینسکی،   رویای سپید تو پیچید
در فرادریا طوفان گرفت
 مرواریدهای تاهیتی در گوشواره هایم رقصیدند
بالرینها رقصیدند
، نتها رقصیدند
.
.
.
.
. حالا صبح، از قهوه ی مرکبات، لبریز بود
آغوشت بوی ترانه و عسل میداد
خاویار سرخ در رودهای هوس ریخته بود
،  از پشت پنجره
، به نقشهای نقره ای شهر خیره شدیم
رمه های موهایم را به موجهای بالتیک گره زدی
جادوی ویولون را در تراشه های   لبخندت گم کرده بودم
 و جهان
در  کشف بوسه های زخمی ما، زیبا بود


سیده نسترن طالب زاده

از مجموعه ی

" Медленно, это было похоже на твои глаза"