در همه عمرم

خود کوه بودم و بر پیکرم صد ها هزاران تیشه ی غم تاخته در همه عمرم اوج فریادم کم از بشکستنم بود گر کسی نشنید حرفی حدیثی از من دل باخته غرق در دریای تنهایی نه هرگز کسی فوج غمم نشناخته صدایم چون حبابی بر سر آب که میخشکاند آمال دلم از یاخته