پدر

وقتی کودکیم نگاه را فهمید

مادرم را در اتاقی بیمار دیدم

پدرم راکه از خستگی چرت میزد

عاشقانه  گوشه دیوار دیدم

از بس که در آفتاب کار کرده بود

دستهای پینه بسته اش بی حال بود

حتی رمق صحبت کردن نداشت

ولی نگاه مهربانش خوشحال بود

او برایم همیشه لبخند میزد

گر چه جایش کنارمان خالی بود

ولی همیشه سکوت پر معنایش

مانند نقوش خوشرنگ قالی بود

همیشه باورش برایم سخت بود

 چرا از رنجهایش حکایت نکرد

باهمه زخمهایی که برداشته بود

 لحضه ای از خدایش شکایت نکرد

با وجود آنکه عاشق مادر بود

ازوداعش  همیشه گریه میکرد

و هر هفته در غروب پنج شنبه

بسته ای خرما برایش هدیه میکرد

 عاقبت خانه سالمندان مهر

آخرین خلوت بیداری اش  بود

و دیگر او کسی را نمیشناخت

فراموشی تنها بیماری اش  بود

او از زندگی سی ساله با عشق

فقط بیماری را سهم برده بود

ولی او با اینکه سوادی نداشت

 مادرم را  خوشبخت کرده بود .