سوره ی تاک

مه گرفته سراپای شب را
یاد باد آن، خدای هوسناک
شعله افروز اشعار  مستم
جرعه های کبود شرابند

شب، شبی، عاشقانه ست
در میان، او ، بهانه است
قبله ام  ، بی نشانه ا ست
ساقیان ره دور، خوابند

در پیش، سالهایی که رفتند
ظلمت گیسویم، زد سپیده
فوجی از آهوان رمیده
در تنم ، رودهاهم سرابند

وهم آمیخت با هر نگاهم
باد ها، برده اند عطر او را
هر کجای جهان، معبد او
روزها  در پی  آفتابند


مه گرفته سراپای شبرا
بقعه ی عشق، ویرانه تر باد
از فراسوی اندام اشراق
لیلیان فنا، در  حجابند


مرگهای بلیغی که در اوست
زایش و زندگی، دوست
، دستها، دستهایم گل  یخ
خواهشی ساده  و بی جوابند

از عدم تا ابد لمحه ای بود
ناگهان ، آسمانم بپیمود
بالهایم شکستند افسوس
بعد او، رنجها بیحسابند


دیدمش، اولین نقش هستی
خواندمش، آخرین سوره ی تاک
زندگی  را گسستند از من
عاشقان، زخمی  و بینقابند

ذات پاکش، گناه دلم بود
آیینه، جلوه ی خاکی او
خیره بر چشمهایم، نگاهش
قرنها... در تب و التهابند



آه آخر  تو مسجود رسوا!
فاتح راز شیطان نبودی
بر عبث، بوسه دادی، دریغا
وارثان  لبت ، بیکتابند