دشت سکون

همه یِ بود و نبودم به هوایت بند است
چو حبابی ست که عمرش ز نفس میسازی

موجِ لبهایِ تو وُ چشمه یِ چَشمت جاریست
این سرابی ست که با طعمِ هَوس میسازی

صبرِ سنگم شده از تلخِ غمت آب، بنوش!
کین شرابی ست که با مَزّه یِ گَس میسازی

می زند طعنه به واماندگی اَم گوشِ سُکون
وین نوایی ست که در نایِ جَرَس میسازی

سازِ دل میزنی و سوزِ جگر می شنوی
رَهِ عشّاق ز خاکستر و خَس میسازی



وزن قطعه: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فَعَلُن
بحر: (رمل مثمن مخبون محذوف)
ابراهیم هداوند ۱۳۹۸/۲/۱۸