صبح و (من) و( تن )
.............................................................
اصابت کند ایکاش
لگد نقطه زنم.. اینبار
به صورتٍ پهن این.. ساعتٍ آویزان.
بسکه بلعیده زمان
بالا می اورد این ساعت
تمامٍ زنگ ها را
در گوشٍ زبان بسته ی مغزم.
به زور!!!
دست هایم .....شلوارم را....اتو میکشند و بالا.
و دندان ها یم..
گاز میگیرند ...صدای تعفنٍ دل پیچه ی ما را از یخچال.
دو بوق..
یعنی تکان بده، این لش را
برای زیارتٍ پوز خندٍ گاریچی .
...........................................................................
(من)، در خانه جا مانده ام انگار.
.............................................................................
تن !!!!
سلفی گرفته، با اجبار.
و با جماعت دست و پا
اقتدا کرده، به تشهد تکرار این اقا زاده ی جنب.
فرش پهن کرده این (تن)
زیر هجمه های این پاریکال مهاجر.
و حواله داده به چرخ های تولید مثل
اخبار سیل و قیمت ارز را.
کرایه تاکسی جلیقه زرد ها را، تقدیم میکند
به چشم های ابی این از ما بهتران.
ماله بدست
در پی استثناءات خلقت
از سبزه های سوم ،به دنگ های واتیکان
برگه های ماموریت را میرساند
به تصویب بشریت.
.......................................................................
و شب این( تن )
.......................................................................
ملتمسانه
اویزان میشود
به خواهر های مقدس این جنس های چینی.
زیرا که:
اسانسور خراب است.
(تن)!!
خسته است..
حتی از منوی سه تیکه اسپایسی زن همسایه.
و کلید هیز
در درب های ضد سرقت از سفر های ایرانی
چه غم گنانه میچرخد.
راستی سفره مان:
بوی دنبلان گربه ی پرشین میدهد و
دهان یارمان:
بوی سیر و پیاز.
ولی باز هم
.
غژ غژ و تن و یار.
.
.
.
(من ) بی خیال....خوابیده در تخت...
شعر حافظ تقطیع میکند
و
وا مصیبتا
یک.......هجای ......اضافه
.
.
.سلام
سال نو مبارک دوستان
و امید به روز های پر اب ...... در رود و پارچ
بخصوص پاریکال و هجم باری که گمانم تحمل هم نکند...
درودتان سال نو واعیاد برشما مبارک