این شعر را در سال 1387 خطاب به شاعران خطه سرسبز شیراز سروده ام :
شــــــــاعـر کـــــــــویـر
آن بلبــــلم که در دل صــحـرای زنـــــدگی دلبســته صـداقـت خاری اسـت خاطـــرم
آســوده از خیــال شـــقـایـق ز یــاد ســــرو فارغ زعشــوه های بهــاریست خاطــرم
هم صحبــتـم به خاک کـویـری که می تپــد در ســینه اش سـراب عطش بار آتشــین
می نوشم از سراب و چه سیراب می شوم از شــکـر می نهم سـر آشــفته بر زمیـن
در حیــرتم ز بلبـل بســتان که این چنـیــن می ســوزد از فــراق گل و ناله می کنـد
بی شک خبــر نــدارد از احــوال بلبــــلی کـو را کــویـــرغمــزده ای واله می کنـد
ای بلبــلان ســـرو و گلســـتان و یاســـمن دنیـــا به کامتـــان گــل زیبـــا حلالتـــان
بر خـارهای ایــن دل تفــتیــــده ام قســــم باور کنیــــد غبــطه نخــوردم به حالتــان
در دامـن کویــر و بیــابان سـخاوتی است کان را میـــان باغ و گلســـتـان ندیــده ام
در تیــغهای خار مغیــلان صداقــتی است ماننــد آن بــه دامن بســـــتـان ندیــــده ام
اینجـا چهـار فصــل خـدا کهــربایی اسـت خاکی وتشــنه رنگ خدا یاس و سوسنش
در هر بهاربیــم خزان نیست تا که نیست فـرقی میـــان آذر و مـــرداد و بهـمــنش
ریگ روان و خار مغــیلان نشــــانی اش افتــادگی طبیــعت و رســم و سـرشت او
لبــریــز از ســـــتاره و مهـتــاب دامنــش صد کهکشــان ســتاره شب سـرنوشت او
ایـنجا مـراد جــز به صـبوری نمی دهنــد فخری به جز به تاول لبهای تشـنه نیست
ســــوز نهان ســـینه خنیــــاگــران وصـل کمتر ز سوز آتش و از هُرم دشنه نیست
در آســمان صــاف و طــلایی او هنــــوز خورشــید می درخشـد و دل آفتابی است
در زیـــر آفتــاب تـن خاک نقـــره ایسـت اینــجا نه کـم ز پهـنــه دریــای آبی است
بی شک خوش است جلوه گل دربرِ چمن وان خوشــتر آن که جلــــوه کنــد در بر مغاک
سـرگشــته بلبـــلی که دلاویـــزه گل است سرخوش ولی دلی که سپـرده است تن به خاک
بایــد درونمان پــرِ گـل باشـــــد و چمــن تا رونـــق چمـــن نکـنــــد بیـقــــــرارمان
بایــد بهـــار شـیـــوه دلهــایمـــــان شـــود تا هــر خــزان سـیــه نکـنـــد روزگارمان
ای بلبــلان خـوب چمـن بیــدلی بس است دیگر نه عشـــوه هـای گـل و نـاز نـوبهـار
تا کی دو گـوش باغ بهـارانتـان پــر است از ســـوز نالــه های شـــما خنـــــده نــگار
اُفتـــــاده از بهـــار اگــر گلشـــــن شــــما این دشـت پر سـخاوت دل ، این کویـر ما
دانم به یک عبــور نمک گیر می شـویــد هشـــدار ای رفـیـــق نگـــردی اســیـــر ما
مریم محبوب – 1387
بسیار زیبا و شورانگیز بود
دستمریزاد