قهرمان معتاد شهر

یک سیاهی میگذشت در کوچه ها

روی   انگشت   چپش  سیگاربود

با   لباسی  ژنده   از   آواراگی

او همیشه   زخمی  و  بیکار بود

زندگی را میشمرد با سرفه ها

از   نگاه   آینه     بیزار   شد

او که روزی قهرمان شهر بود

عاقبت  از  عاشقی  بیمار  شد

سالها میگذشت  ، جایی نداشت

او خزانش سررسید، انکار شد

از زباله لقمه ای جان میگرفت

وقت خوابش گوشه  دیوار شد

در محافل شاعری درویش بود

با نگاه عابران کاری  نداشت

شب  به دنبال  پر  پرواز بود

آسمانی   بود ، عاری   نداشت

با همه مخروبه ها  او  آشنا

در کتاب قصه ها افسانه بود

او شبیه مرغ زخمی در قفس

مثل آدم  مینمود ، بیگانه بود

با کسی کاری نبودش بی گناه

درحقیقت او فقط بیمار بود

او مجازات خودش را میکشید

از رفاقتهای سرد بیزار بود

من به دنبال شکار قافیه

او هنوز در کوچه ها آزاد بود

رمز و راز زندگی را تو بدان

او از آن روز ازل معتاد بود.