پیمان

ای دریغا
شعرهای آبی ام یک جا فراموش شد
تا که
شمع عهد و پیمان در دلت خاموش شد
این گمان آمد که باران
بذر امید وصالت در درونم کاشته
خرمن اندوه میریزد
از داس من افسرده و بی روح
غوطه ور در قعر تنهایی
بسان میش بی راعی
سرانجام در شبانگاهی
ز فرط سجده ای بر عشق میمیرم
اگر یک قاصدک اخبار تلخی کرد
همین ما را به شادی میکشاند دل
به یادت آوری پیمان
که با دستان من بستی.