تارک دل

دل شکسته و غمگین بودم در یک‌ شب رویایی

طاقت نیاوردم ، زدم بیرون ازین لاک تنهایی

اما در گلویم بغضی بزرگ داشت ، بی تابی

منتظر اشاره ای بود تا همچون ابر بهاری

ببارد تا بر خاک خشک این گونه‌ ها شود جاری
 
اما چشم گفت ، زهی خیال باطل ای دل

حالا زود است ، تو همچنان باید بسوزی

در آتش حسرت این باران محال و خیالی

من پر از درد و غرورم پر از زخم های خوب ناشدنی

تو میخواهی من بشکنم به همین زودی و‌ آسانی

آن هم در پیش چشمان این مردمان باور نکردنی

این داستان نه پایانی دارد و نه آغازی برای تو

از درون ببار جانا آن هم بی هیچ سر و صدایی..‌.