خوْشال وِ قدیم وْ چادرنشینی
نه آپارتمان وْ کرانشینی!
دار وْ ندارشوْ وِ کول دو حیووْ
ده بیس بُزلَر وْ چَن بوقِلَموْ
لِیزشوْ دوْوْاری، چی ویلاشوْ بی
دس بافته خوْشوْ، دِ مِی بُز وْ بی
وا یِه بافه نِی وْ مِی بُزیا بهار
چیتی می بافتن، سی دوْرِ دوْوْار
دوْوْار وِرمی زن، وا سه چار هوْسین
پَلِنْگ یاش دِ مِی، بزیا می ریسین
چیت یا رنگ رنگی، خوْش نقش و نگار
وا زورِ تیلا، مِیْسان دوْر دوْوْار
دَمْ دراغل تژگاه وْ دِماش مَشْگِلوْ
گوشه دِش کوْلین وْ بالاش لامَردوْ
وا کَه وْ گِل وْ دو روز فَلِه ایی
می ساختن جا آرد، تاپُو خَرِه ایی
دِ جا کابینت، داشتن هُور اَسْبوْ
جا کمچه چویی، برنج و رِغوْ
ساید بای ساید الوْوْ، هِه مَشگِلوْنه
فر وْ ماکروفر، چی تژگاشوْنه
تژگاشوْ روشن وْ ساج دِ وَرتاوْوْه
چایی شوْ گُل دَمْ، دِ مِیْن اَفتاوْوْه
گَمالی داشتن فقیر وْ مِلاس
مِنَو روزانش دُوْوْ بی دِ تِلاس
دِ چُوُ دار بَلِی، وا سه پاچِلَه
مالار وِر می زَن، وا گَزِی چِلَه
مشگه دِ بِهار، وِ گَلِ مالار
دوْوْار دِ ایی فصل، موْیی وِ تالار
شیرشوْ تازه وْ ماس شوْ بی کلام
نه وایتکس دِش بی، نه روغن پالم
اگر می داشتِن؛ یِه گونی قن وْ یَک دو من چایی
سه چار هُوُر گَنِمِ، زرد طلایی
سیاه زِمسو، چی نوروز شوْ بی
ریش طمع کار، دُمِ بُز شوْ بی
ترجمه فارسی
یاد باد قدیم و چادر نشینی
نه آپارتمان و اجاره نشینی
دار و ندارشون، بارِ دو حیوون
ده بیست تا بز لاغر و چند بوقلمون
خونه شون سیاه چادر، مانند ویلاشون بود
دست بافته خودشون، از موی بز و بزغاله بود
با یک بغل نی و مویِ بزهای بهار
حصیری می بافتند، برای دورِ سیاه چادر
سیاه چادر بر پا می کردند، با سه چهار ستون
طناب های نگهدارنده اش را از مویِ بزها می ریسیدند
حصیر های رنگی، خوش نقش و نگار
با زور میخ های چوبی، دورِ سیاه چادر می ایستادند
ورودی سیاه چادرآتشدان و انتهایش محلِ نگهداریِ مشک ها
یه گوشۀ آن محلِ آذوقه و بالای آن محلِ نشستن مردان
با کاه و گِل و دو روز کار گری
برای جایِ آرد سیلویِ گلی می ساختند
به جای کابینت، خورجین بزرگی از جنس قالی داشتند
محل نگه داری ملاقه چوبی و برنج و روغنشان بود
ساید بای ساید الان، همان محل مشک ها ست
فر وْ ماکروفر، مثل آتشدان شان است
آتشدان شان روشن و تابه شان روی آتش بود
چایی شان گل دم، تویِ آفتابۀ مسی بود
سگ پیری داشتند آرام و بی آزار
منویِ روزانۀ درونِ ظرفش دوغ بود
از چوب درخت بلوط، با سه قطعه تیرک
سه پایه ایی می ساختند، با یک متر ریسمان
مشک دوغ در بهار آویزان سه پایه بود
سیاه چادر در این فصل مانند تالار می شد
شیرشان تازه و ماستشان بدون حرف
نه وایتکس توش بود نه روغن پالم
اگر می داشتند؛ یک گونی قند و یک دو من چایی
سه چهار خورجین گندم زرد و طلایی
سیاه سرد زمستان مانند عید شون بود
ریش طمع کار مانندِ، دُمِ بُزشان بود
زيبا و خاطره انگيز بود
ياد باد آن روزگاران ياد باد