بنام نگارگرعشق.................
.........................................
بَرما، چودرِ سَــــرا گشودنـــد
ازلطف،رَهِ رَجــــــا،نمودنــــد
راهی، کـــه به صحنه ی بَقابود
امیّـــــد، بــه رحمت خـــــدابود
عطـری، زِ بهـارعشق دیـــــدن
شرطست، بـه بنـــدگی رسـیدن
دراوج رضــا، بـه عشق بالیـــد
آنکس که به صحنه خوش درخشید
این سرخوشی اَر،که غفلت آرد
نفسَ ست کـه سر، به فتنه دارد
فریــاد ،زِ نفسِ شــــهوت آرای
دردیــده نشـــــیند ار،خـودآرای
چون سایه همیشـه،همرهِ ماست
هرجا کـه قدـم نهی، همانجاست
درجـلوه گــــری، بدون تشویش
بی وقفــه درآیـــد از،پس وپیش
باماست چنانکه، جسـم وروحیم
پژواک صــدای خود،بـه کوهیـم
درصحنه ی زندگی،کــه این باد
فریــاد چـــه سود،چون بَرد باد
این نقش ،کــه می کنـی تواِبراز
اینگونـــه، نبوده است ازآغـــاز
مــا، وارثِ عشـق لایزالیـــــــم
بــازیگــــرِ نقشِ، بـــی زوالیـــم
آدم ،اگــــرازفرشــته سَــرشـــد
باعشق، بـه صـحنه ی هنـرشــد
افسوس کـه کــامِ خود، نبُردست
درصحنه اگرچه،خاک خوردست
گرچــه، بـه خطابِ کــــارگردان
درصــحنه نهــاده،سَـربـه فرمان
فریـــاد، زِ نفسِ شــــهوت آرای
دردیـــده نشــــینداَر،خــود آرای
گــاهی ،کـه نشســته ام به خلوت
خـود بینـم و،صـــحنه ی نِــدامت
چون نایِ شـــکسته ای،خموشــم
درصــحنه اگرچــه،درخروشــم
فریـاد من از،جفــای خویشَ ست
درصـحنه یاخرین،کـه پیشَ ست
بـازیگــــــرِنقشِ خـود، نبــــــودم
نقشِ خــودم از، خــــودم ربــودم
.........................................
10/7/96(دیوانه)
دروداستادبزرگوارم
بسیارزیباست