غزلواره2

بارِ دل بست مسافر که به دریا بزند

چادرِ خانه به دوشیش به هر جا بزند

نه شتابیش به هر گام ، که ره دور ندید

نه فریبیش به دنبال که درجا بزند

چه حلالیش به کف، تا به حرامی برود؟

چه رهاییش زمستی ست که برپا بزند؟

تازه می خواست که در جلوه ی مینای سحر

طرح لبخندِ خدا بر دلِ مینا بزند،

شورِ شیدایی خود با همگان شرح دهد

کنجِ گیسوی چمن، لاله ی زیبا بزند،

که زمین خشک لب از مهر و زمان را گم دید

ابر شد آهِ دلش، آه! خدایا، بزند!