بازوان پرتوانم بسته است

بازوان پرتوانم بسته است
زانوان دیدگانم خسته است

چشم سر شرمنده از چشم دلم
پای من درمانده از خشم دلم

با عبور لحظه ها دل ، مرده است
از غم دل ، قاصدک پژمرده است

سایه های غربت و غم می دوند
با سکوتم در پی هم می روند

سایه ها سهم من اند از آفتاب
قسمت من یک غروب از ماهتاب

سهم من از این جهان، درد است و بس
رنگ روح زندگی ، زرد است و بس

این غرورم در غروب دل شکست
کشتی احساس من در گل نشست

کاش دستانم رسد بر آسمان
تا بچینم غنچه ی رنگین کمان

غنچه ای با شهد گل های بهار
دست در دستش گذارم بی قرار

شاد و خرم گردم از بوی بهار
بوی عشق و بوی وصل و بوی یار 

حسن عباسی / 1389