قفس نفس

آدمی زاده  به دنبال  بقا می گردد
دائما درپی ارضای هوا می گردد
در براهوت به  دنبال زمینی پرگل
باغی انباشته از سروِ رسا میگردد
آدمی با گذر از جان، جهان میگیرد
ماه بخشیده  و مفتونِ سُها میگردد
درهیاهویِ بقا پنجه به دیوارکشان
تا فراسویِ عدم محوِ رجا میگردد
طایرِ عاطفه را درقفس نفس کند
بی محبت زپی مهر و وفا میگردد
روزها بر جگر خلق شرر می پاشد
شب همه ، ذاکرِ انواع دعا میگردد
قلب ها می شِکند با تبرِ تیز حسد
بهرخود درطلب شهد شفا میگردد
شاه می پرورد از بازدهِ  رنجِ گدا
عاشق شاهِ هواخواهِ گدا می گردد
خانۀ آخرت از ترس خدا می سازد
خانه و خون کسان را، خدا میگردد
نان مخلوقِ به جان آمده را میدزدد
تا که دارندۀ صد نان و نوا میگردد
با ریا  درد بجان همگان می ریزد
با ریاضت عقب  دفع بلا می گردد
غافل ازاینکه زجو کاشتنش جو روید
درد می کارد و دنبال دوا می گردد
داستانِ بشر از روزِ ازل  این بوده
خرم آنی که ز ناسوت رها میگردد