باغ همسایه

انسان رها شده در طبیعت،اگزیستانسیالیسم،مروری بر دگرگونی زندگی تغییر تغییر تغییر.
قبلا چمن
حالا لجن
قبلا گل و انگور و سرزندگی
حالا گل مصنوعی،روزگار ماشینی و دلمردگی
درون گرا و البته برون گرا.
دارای دوفراز
اول فضای نوستالژیکی و نیک
دوم فضای سیاه و نتیجه گیری
قبلا برایم قلب خیلی مهمتر بود،حتی از اندیشهپشت شعر،الان نظرم عوض شده.اندیشه اندیشه اندیشه در وهله چهارم قالب.
فکرم دارد پوست اندازی میکند.
چقدر پرحرفم.

چمن لجن، گلش مصنوعی
به باغش مه افیون و بنگ
نوای ترانه، ناله و شیون
رقصشان همانا ستیز و جنگ
سلام بزرگوار
این سروده تان به آینه ای می ماند که بازتابنده ی خلاصه ای از زندگیست.
باید روی بند وجودمان سنگی بگذاریم تا بادبادکمان به دست نیافتد......اما باد پیمایی هم دنیای خودش را دارد!
اندیشیدن انسان را غرق می کند...ساحل آرام بی فکری هم که همیشه شلوغ است.
من غرق شدن را بیشتر دوست دارم...مانند شما
پس فراز آخر سروده تان را از ژرفای اندیشه می ستایم:
نکنم دگر درون خویش را
با برون دگران، هماهنگ

درود بر شما
فوق العاده بود
یک واقعیت
دستمریزاد

درود بر شما