ساغر شکسته

میدانم که بیداری 
ای ساغر شکسته
 که دیگر مستی با تو 
نمی ارزید به هدر رفتن شراب ها
خود را شکستی
تا مِی نزنم به افتخار زندگی 
و دست نبرم 
به شکستن بی پروای نقاب ها 
در پیچ آن جاده 
ترا جا گذاشتم
با زنجیر های دوست داشتنی ات 
و دردهای خودخواسته 
مستانه گریختم 
از پلشتیهای آن جان آلوده  
از فاضلابها
هر ثانیه دورتر 
هر لحظه فرو ریخته تر 
شبیه غبار روی لباس 
تکاندم  جان مستم را 
چه تکاندنی ؟ 
کوهنوردی لب پرتگاه شدم 
در بوران های مرگ
با کوله باری از ترس و مسخ شده گی  
روبروی سیلابها
ماندم
چه ‌ماندنی ؟ 
میدانم که میدانی 
چندین بار 
به گذشته برگشتم 
آنجا که ‌دیر هنگامی 
هنوز اثر خونابه های وحشتم بود 
و  بی انتها بودند عذاب ها ‌
برگشتم اما 
بادبادکی در دست کودکی بودم  
از بالا به آن جاده 
و آن پیچ 
و شکستنت 
نگاه کردم
میدانم که میخوانی 
در آن برزخ دلهُره  بمان 
در  نکبت نحس تکراری 
در زندگی طُفیلی وار
میان زردآبها 
در نقش لنگه کفشی برای بیابان زدگان 
و عبرتی برای رهگذران 
بمان 
و به حقارتت 
به له له زدن های گدا گونه یِ روانت
به قلاده و قفست 
و آلودگی لزجِ زندگی ات  
 افتخار کن !

کوروش_فلاح_نژاد / فروردین ۹۷