نهنگ ِ کسب

گهی این خواستم آن شد گهی آن خواستم این شد
جهان از فال بد ما را بسی بالا و ُ پایین شد

به هر سو درد طغیانگر ز جانها برد اگر تسکین
چنان رامش نمودم من که با ما عین تسکین شد

مکن جیبت پر از خالی ،ز خالی کاستن پر شو
که دولتمرد هیچستان شود هرآنکه مسکین شد

مترس از تلخکامی ها و همت را به وجد آور
ز کام تلخ فرهادست اگر یادی ز شیرین شد

به همت غرق حیرت کن تمام این بیابان را
نه هرکس دیده لیلایی چو مجنون از مجانین شد

به راه خویشتن باش و رها کن پیروی ها را
که راه چون تویی بوده که اکنون نامش آیین شد

میاندازی به آزت چنگ بر حسنی کزین کرده
اسیری قسمت یوسف، زلیخا هم پر از کین شد

نیاید عشق در ملکی که خویش و خود در آن باشد
عروس عشق را تنها ،خروج از خویش کابین شد

رضا از بحر عشق تو نهنگ کسب شد بیرون
دگر ماهی قلبت را تمام بحر نوشین شد