تعزیه ( شهادت حضرت قاسم ابن حسن ع )

تعزیه
 .
(شهادت حضرت قاسم ابن حسن ع)
.
قاسم ع:
.
قاسم ابنِ حسنم چون به سما ماهِ شبم
از تبارِ علوی وارثِ شمسِ عربم
به رگم خونِ علی در دلِ من عشقِ خدا
نوجوانم به سرم شور و شهادت طلبم
.
مرگِ در راه خدا در نظرم همچو عسل
نوجوانم چو اگر پورِ حسن شیرِ جمل
طاقتم نیست که بینم به عبا اکبرِ تو 
راهیم کن که شوَم عازمِ میدانِ جدل
.
امام حسین :
.
پیر گشتم  زِ فراقِ پدرت جانِ عمو
اذنِ میدان ندهم صحبتِ رفتن تو مگو
دوریت را نتوانم که تحمّل بکنم
دلشان پر شده از کینه یِ ما قومِ عدو
.
قاسم ع:
.
نامه ای بسته به بازویِ مرا چون پدرم
بی جهت نیست که همراهِ شما درسفرم
میکنم جایِ زره بر تنِ خود من کفنی
ای عمو من به فدایت بِرَهان بال و پرم
.
امام حسین ع:
.
شده تقدیر چنین عازمِ میدان بشوی
اذن داری زِ پدر راهیِ جانان بشوی
نتوانم نگرم آن کفنت جایِ  زره
شوق داری که تو مهمان شهیدان بشوی
.
قاسم ع:
.
عاقبت  اِذن گرفتم زِ عمو یِ نگران
همچو شهباز شکاری بنمودم طیران
برق شمشیر نگر خیره کند دشمنِ دون
کافران گشته به داسِ اَجلم برگِ خزان
.
کوفیان من گلِ باغِ حسنم سبطِ نبی 
نسبم آلِ محمد پدرم پورِ علی 
مجتبی را پسری هستم و زاهد چو پدر 
لعن و نفرینِ دو عالم به شما قومِ دنی
.
اشقیا:
.
شد نمایان رخِ چون ماه نشانی به عَیان
قدِ رعنایِ چو سروش نشوَد شرح و بیان
در دو چشمانِ سیه هست وقارِ حسنی
طعنه بر یوسفِ کنعان زَده اَبرویِ کمان
.
عجبا ماه نمایان شده هنگامِ نهار
بچه شیری که عطش میبردش صبرو قرار
گونه ها سرخ و لبانش چو عقیقِ یمنی
چون به میدان شده شیری که کند عزمِ شکار
.
ابن سعد:
.
شعله ور گشته دلم را به شرر آتشِ کین
پس بتازید به هرسو به یسارش به یمین
به جمل بوده چنین برقِ نگاهی زِ حسن
آشنا بوده برایم چو نگاهش به یقین
.
فرصتش گر بدهی گردنتان را شِکنَد
وقتِ غفلت نبوَد ریشه یِ  لشکر بِکنَد 
حمله آرید به شمشیر اَمانش ندهید
میدهم سکه یِ زر هرکه به او زخم زنَد
.
فاسم ع
.
اشقیا از چپ و راستم رهِ من بست عمو 
گوئیا بغضِ علی را دلشان هست عمو 
گر بدادم نرسی چیره شود دشمنِ دون 
هرکه آمد زده با هرچه که در دست عمو
.
امام حسین ع:
.
آمدم جان عمو ای گلِ زیبا رخِ من
یادگارِ حسنم ای قمرِ فرخِ من
زِ چه رو صورتِ زیبایِ تو شدغرقِ بخون
ای که افتاده زمرکب ندهی پاسخِ من
.
گلِ پرپر شده ام خونِ سرت گشته روان
لعن و نفرین به کسی برتو زده تیرو سنان
دیده بگشا که عمو آمده ای مونسِ غم
گلشنِ عمرِتو آیا زِ چه رو گشته خزان
.
تخلص :
.
نام قاسم شد و آمد به دلم شورِ حسن 
قلمم گِریَد و برکشته یِ گلگون کفن 
دلِ بیمار (حبیبت) شده خون از مُحنش 
ای قلم بس کن ودیگر بِنما ختمِ سخن
.
.............حبیب رضائی رازلیقی
.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
قالب : قطعه
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
بحر: رمل مثمن مخبئن محذوف