مسابقه دکلمه

تقدیم خودش می‌کنم این شعر روان را
این شعر پر از جاذبه‌های دو جهان را
 
تا جنس ِ جنونم نَمی از شبنم شادی‌ست
هرگز به تعقل ندهم اندک آن را
 
خوشبختی من در گرو حس ِ مُدامش
حسی که چشانَد به تنم لذّت جان را
 
جانانه‌ی من حور جنانم شده بی شک
حوری که عیان کرده خداوند نهان را
 
از صابری آموخته‌ام صبر دَمادم
تا تاب دهم دامن بی‌تاب توان را
 
با دست ِ تبرخیز ِ خلیلی که خیال‌ست
باید بزنم ریشه‌ی رشد ِ خفقان را
 
تا بلکه خدایی که جوان کرده زلیخا
این بار فقط پیر کند جان جوان را
 
آیینگی آموختم از ماه منیرم
تا تجربه کمتر بکنم طعم زیان را
 
بر آذرم آبانه دَمَد مهر دَمادم
تا نبض نگیرد نفس هر ضربان را
 
اندیشه شود سبزترین سرو سری که
بیرون کشد از روح تنم قدر زبان را
 
ای کاش غزلناک‌ترین تاک ترنم
آغوش گشاید که ببینم هیجان را
 
استاد علی نظری
دکلمه : علی اصغر صحرائی (رائد تنها)