قانون

با اینکه کرده خاطره ، آزرده خاطرم
در کوچه ‌های خاطره انگیز  ،  عابرم
من مثل بچّه ی سرِراهی شدم ، وَ تو
آن مادری که  رفتی و گفتی مهاجرم
من کودکانه دلخوشم  و صبر میکنم
قطعاً که در توهّمِ محض ،  از نوادرم
قانون  نانوشته ی دنیا ،  عجیب بود
دل را ربود و کشت ولی من مقصرم!
انگار ، واقعاً خود من مجرمم که زود
از یاد بردم  این که ، همیشه مسافرم
اصلاً نه،از اساس ، غلط بود شعر من
من تشنه در کویر  و تویی ساکن  ارم
پس بازهم نخوانده برو،جدّی‌ام نگیر
من راکه باورم شده بیخودکه شاعرم
امّا بدان همیشه ، اگر غصّه ات گرفت
با یک ندا  ، برای  تو ، همواره حاضرم