آرزوهای مدفون

آسمانه قصه هامان در غباری دفن میگردید
 شاخه های سبز نرگس در هجوم باد میلرزید
  سرو هم گرچه در استقامت شهره شهر است
  در حصار خشم طوفان به چون بید میلرزید
  ناخدا در عرشه کشتی امید با ترس میگفت
من به امید گریز از این تلاطم میکنم تردید
  شقایق هم دگر آیه یاس میخواند به لبهایش
  عاقبت آن سیاهی زندگانی را از دلش دزدید
 گرچه من هم قلم بر کاغذی موهوم میسایم
 قلب من در خیاله ساحل ارامشم آرام پوسید
  مرحمی  هم کز برای التیام زخمهامان بود
نوش دارویی که در این مه سنگین نتوان دید                                               از:سمیر آبشار