کجایی

تو کجایی که مرا ، کفر زِ ایمان بگرفت.
وطنم را همه خار ، گلشن و بستان بگرفت.
گفته بودی نروی ، هیچ زمان از برِ من.
رفتی اما ز کفم ، قلبِ مرا خون بگرفت.
شاید یک روز بیایی وُ مرا هم ببری.
عشق ، کاشانه ی ما را ، شب و سرما بگرفت.
باز کن راهِ فرارم ، قفسم را بِشکن.
خوابگر بانگِ اذان را ، ز مسلمان بگرفت.
آب از چشمه بیاور ، که سراپا عطشم.
دیوِ حیوان صفتی ، داشتِ خوبان بگرفت.
من بهشتی شوم ار ،‌ گام نهم در پی تو.
برزخِ دهر عصا ، از کف کوران بگرفت.
داغ کن ، شعله تنم را ، همه اشکم کن وُ بس.
غولِ سفّاکِ خزان ، شیفته را جان بگرفت.