غیبت بهاری

از چشمِ مستِ آینه در فراری نازنین

عشوه گر با ناز و ادا کُشتی عاشقان

آرام نعشِ مردگان را می شماری نازنین

حکایتِ لیلای مجنون گشته ای اندر زمان

شیرین ترین شیرین در این دیاری نازنین

همه مدیونِ تو این چنین افسون شدند

از عطرِ تنِ تو در سوگواری نازنین

خاری به چشمانِ اهلِ دل افکنده ای

مست و شادان به کجا ره سپاری نازنین

نقشِ روی سیمین منظِران چشمانِ توست

واژه ی آذین شده در هر شعاری نازنین

در باغ و بوستان گل فراوان روییده است

تو گلی دائم بهار در شوره زاری نازنین

آتشِ عشقت روی مشتاقان هم سوخته

هزار مظلوم نشسته در بی قراری نازنین

به جرمِ عشق همه را به زندان کرده ای

نشان از نامِ گوهری در روزگاری نازنین

داغِ تو دل مرا غرق در خون کرده است

کنون افتاده ام در حالِ زاری نازنین

شمعِ جانم خموش از دردِ تنهایی شده

افسوس که غائب در این بهاری نازنین

محمد رضا لطفعلی آینه (دل نواز)

19/12/90 ساعت 4 بامداد